Daar stond ik dan…oog in oog met de krachtige stenen van The Stonehenge in Engeland. Herinneringen en pijnen kwamen naar boven. Deze waren zo sterk dat ik niet goed wist hoe hiermee om te gaan, dus sloot ik mezelf af voor zover dat mogelijk was. Toch voelde ik dat ik langzaam werd geopend op een ander niveau en flashbacks kwamen voor ogen. Het deed me verdriet. Ondanks dit verdriet liet ik iedere steen haar werk doen, iedere transmissie bracht me een stukje dichterbij mijn hartenpijn en waar deze vandaan kwam.

In een flits wist ik het, ik kende deze plek! Ik was hier al zoveel vaker geweest. Ik had het allemaal meegemaakt vanaf de eerste steen.

Ik zocht de veiligheid achter mijn zonnebril en na een aantal uren rondom de stenen te hebben gelopen verliet ik ook weer met pijn in mijn hart The Stonehenge.

Later die avond zat ik op mijn kamer en kwamen de stenen weer voor ogen, maar deze keer was het anders. Het ging veel dieper. Wat ik zag was dat er middenin het centrum van de stenen een portal werd geopend naar een andere dimensie. Ik probeerde er doorheen te kijken, maar het lukte me niet. Ik werd teveel gegrepen door mijn eigen emoties.

Twee dagen later stond ik, samen met een aantal prachtige vrouwen van de groep, bij het hartchakra van de aarde. Mijn beurt was gekomen om er middenin te gaan staan en ik stapte voorzichtig naar voren toe. Als een grote magneet werd ik nog meer naar voren getrokken zodat ik nog verder in het centrum mocht staan. Een groene wervelende spiraal begon zich rondom me te vormen en draaide steeds harder. Flitsen van tunnels en dimensies kwamen voor ogen. Ik zag ragfijne gouden draden sierlijk hun weg zoeken en een kristallen pyramide verscheen. Mijn hart chakra werd verder geopend en toen was het ineens klaar. Ik mocht uit de spiraal stappen en ‘op adem komen’.

Wat was er zojuist gebeurd? Wat had ik gezien?

Diepe tranen kwamen omhoog en stilletjes ging ik tegen een muur zitten en liet alles bezinken terwijl ik toe keek hoe de andere vrouwen stuk voor stuk geopend werden. Ik wilde het liefst roepen: “Ik ben er klaar mee! Dit is te zwaar voor me! Ik kan geen brug meer zijn!”, maar tegelijkertijd wist ik ook dat deze gedachtes niet vanuit mijn spiritual adult kwamen.

Als Hybrid ben ik zo gewend om dingen heel snel te integreren. Waar anderen weken de tijd voor nodig hebben, doe ik in enkele dagen. En nu leek het alsof mijn aardse stuk ineens meer was geactiveerd door het hart chakra van de aarde. Wat ik normaal zo snel kon doen ging nu ineens langzaam. Ik had er echt moeite mee.

Gedachten vlogen over en weer, maar één ding wist ik zeker: ik wilde tot de kern gaan!

Ik had me voorgenomen mijn emoties niet meer achter te houden en deze er vrij te laten zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan, daar kwam ik al gauw achter. Ik was meer met anderen bezig dan met mezelf. Ik was continue als brug actief en scande alles en iedereen of het goed ging, of ik kon helpen.

De avond voordat we met de groep een dag naar Avebury zouden gaan kreeg ik een boodschap: “Omarm de steen in Avebury en deze zal het openen”. Deze boodschap kwam via The Stonehenge naar mij toe. En ik wist…ja, het is tijd.

Terwijl ik de volgende dag tussen de stenen door liep in Avebury zonderde ik me af van de groep. Vanaf het moment dat ik de eerst steen aanraakte werd ik emotioneel, maar ik liet het nog steeds niet helemaal toe. Op de een of andere manier voelde ik dat dit groots was.

Tijdens de wandeling raakte ik iedere steen aan en de emoties namen langzaam toe. Ik kon het niet meer verbergen, het mocht eruit. En toen stond ik ineens oog in oog met een grote steen. Ik wist meteen waar het hart van de steen zich bevond en ik wist ook dat dit de steen was die verbinding zou gaan maken met mijn kern en die volledig open zou gaan zetten.

Ik legde mijn hand op de juiste plaats op de steen en sloot mijn ogen. Beelden flitsten voorbij en de portal ging open. Ik zag mijn wereld. Ik zag vanuit het water prachtige wezens omhoog komen en ze keken me aan, en zwaaiden liefdevol. Ik zag de rotsachtige wezens omhoog rijzen en ik werd diep geraakt door de overstijgende liefde die naar me toe kwam vanuit deze dimensie. Bij iedere inademing zoog mijn hart zo enorm veel liefde naar binnen toe dat ik dacht dat mijn longinhoud hiervoor te klein was, maar deze werd alsmaar groter en groter. Het overspoelde me compleet. Tranen van dankbaarheid en diepe liefde liepen over mijn wangen.

Ik had het weer mogen zien vanuit mijn kern…

Dit is pas het begin en iedere trede zal ik bewandelen op mijn manier.

Like the bridge that I AM.

Liefs, Ilona